Rustig verder naar het zuiden

Het idee is, ook vanavond weer, te overnachten bij een golfbaan. Dat lukt op de River Bend Golf Links bij Green Cove Springs vlak onder Jacksonville in Florida. Maar eerst nog even over gisteren, 29 december.

We ontwaken waar we zijn gestopt: in the middle of nowhere op een groot grasveld naast een stuk of wat hooibalen. Iets verderop sluiten elektrische hekken nog steeds het zandpad af, dat zich vlak daarvoor in tweeën splitst. En, ook nu geen mens te zien. Wel veel schuren in de verte met een boel rommel er om heen. Voelde gisteravond eerst een beetje unheimisch, maar dat went toch snel…

Helen, onze gastvrouw van Legare Farms, komt om half negen langs in haar grachtengroene 4x4.
Ze heeft haast, want een achterbak vol eieren. Een snelle babbel leert dat haar familie hier al sinds 1725 boert, dat ze veel omzet haalt uit onderwijsprogramma’s voor kids en dat ze dit jaar tot oktober al 10.000 bezoekers heeft verwelkomd. Fijn dat we goed hebben geslapen en goede reis!

Nu snappen we ook de borden bij de hooibalen met als opschrift ‘No schoolbusses behind this point.’ 

Ik wil graag naar Beaufort en speciaal naar Penn Center. Daar is een museum over de Gullah - Geechee gemeenschap én een bijzonder Gullah-restaurant waar okrasoep prominent op het menu staat. Eindelijk!

De eerste school

Penn Center is een landgoed waar twee vrouwelijke witte missionarissen in 1862 de eerste school voor African-Americans hebben opgericht. Dit in het kader van een federaal experiment tijdens de Burgeroorlog (1861 – 1865), het Port Royal Experiment, ‘to test the capabilities of the Negro for freedom and self-support.’ Staat er écht…

De Gullah’s zijn, zo lees ik in een folder, een West-Afrikaans volk dat de eigen cultuur heel goed heeft weten te bewaren. 
Ik verheug me op diepgravender verhalen over deze gemeenschap en op een bijzondere lunch, maar helaas: museum én restaurant zijn, in tegenstelling tot de bordjes op de deuren, hermetisch gesloten.

Door naar Savannah (Georgia), even het schitterende historische deel van de stad in voor boodschappen en terug naar ‘The Club’ op Hutchinson Island midden in de Savannah River. Een golfcourse die geen verdere naam nodig meent te hebben, echt chique-de-la-friemel… was het Anny M.G. Schmidt die deze uitspraak ooit framde? En een schitterend opgetuigde kerstboom kan hier natuurlijk niet missen…

Blijft mooi...

 We wandelen even door naar het terras en verbazen ons over alle geluiden die over de baan razen: van het verkeer over de enorme brug richting centrum, van fabrieken langs de rivier en in de haven zelf, van de toeterende schepen die aankomen en vertrekken…Vreemd, want als je hier wilt spelen moet je wel $ 135 per persoon dokken.

O ja, andere een verrassing: de kassahulp in supermarkt Kroger stopt de twee flessen wijn die we kopen elk afzonderlijk in een papieren zak. We kijken elkaar aan: “Strenge wijnwetten hier in Georgia?” ”Zou zo maar kunnen.” Tot nu toe was een plastic tasje voldoende…

Wakker worden we, na de overnachting op de parkeerplaats van The Club, om 6.39 uur. We horen en ruiken het geluid en de kerosine-geur van een bladblazerachtig iets. Blijkt een mega-pizza-snijder te zijn waarmee een leeftijdgenoot de randen van de grasperken scherp houdt…
Clemens wipt even de Pro-shop binnen, maar onze gastvrouw wordt pas eind van de middag weer verwacht dus we vertrekken zonder afscheid te nemen.

Onderweg laten we de camper wegen. Je vindt hier regelmatig borden voor een afslag naar een weegstation. Vandaag ook weer, vlak bij Darien aan de 17 South. Het is een enorm terrein, anderhalf voetbalveld schat ik, maar er zijn geen wachtenden voor ons. Clemens loopt naar het kantoortje en wordt gelijk geholpen: we wegen 7500 pounds (4000 op de achteras en 3500 op de vooras). Dat is 3,4 ton en dat is mooi want onze limiet is 3,5. Nog 100 kilo ruimte! 

Oude eiken vol Spaans mos zie je hier overal,
net als huizen zonder hekken er om heen

Via een Starbuck’s stop in Jacksonville (Florida) tuffen we door naar Green Cove Springs voor de tweede gratis overnachting op een rij bij River Bend Golf Links. Het is half vijf en jammer dat we niet meer kunnen spelen, want de green fees zijn hier $ 25! In plaats daarvan drinken we met Scott Glanlysz, de manager, en een paar mannen die net klaar zijn, gezellig een pilsje op het clubhuisterras. Scott maakt voor mij een fles witte wijn open en schenkt een glas van dik 200 cc in.

Het blijft leuk om verhalen van mensen te horen. Scott heeft jaren voor ABNAMRO gewerkt en nee hij was nooit op het hoofdkantoor in Amsterdam, want hij heeft vliegangst. Hij komt uit Ohio, maar vindt het hier in het noorden van Florida veel fijner wonen: lekkere temperaturen en de hoge vochtigheidsgraad is heel plezierig voor je huid. Zijn vrouw heeft deze golfbaan zes jaar geleden gekocht, vandaar. Haar hebben we helaas niet mogen ontmoeten...

Als de zon bijna onder is, na nog pilsje en nog een bel wijn, geeft Scott me een golfbal met logo cadeau. Ik bedank hem uitbundig!