Grandma's cake als ontbijt en een drankje van het huis aan het eind van de dag

Waterballet natuurlijk in het toilet. Ook in de keuken en vandaar is het water onze ‘living’ in gelopen. Matten rechtop zetten en hopen dat ze samen met de vloerbedekking daaronder in de loop van de dag opdrogen.

We zijn nog niet uitgedweild of Cindy komt aanrijden in haar king size 4x4 Ford met een beker koffie in haar ene en een sigaret in haar anderen hand: “Sorry we didn’t tell you about the gunshots that are going on.” Ze geven jagers toestemming om op herten en fazanten te schieten. “I’m really sorry, cause you might think ISIS is here!” Haar ogen zeggen dat ze een grapje maakt, maar het excuseren voor geluidsoverlast is blijkbaar een code. Danny deed dat gister ook.
Met een “See you soon for the coffee!” tuft ze weer richting woonhuis.

Tsja, we zijn een beetje laat, dus we rijden zonder ontbijt ook naar hun huis. Kent is buiten aan het werk en vertelt, terwijl Clemens de watertank vult, over z’n werk. Naast de bos- en landbouw, met een pachtformule als ik het goed begrijp, heeft hij een soort Wegenwachtbedrijf dat ook bij je thuis komt om je auto te repareren. Ze gaan Tweede Kerstdag met de camper naar een zus van hem in Arizona dus, sorry, hij heeft het druk en loodst ons naar de keuken. We mogen zelf even koffie tappen want Cindy is bezig kipfilet te snijden voor de soep. “And please have some cake that  my grandmother made yesterday.” Ze schuift een plastic zakje met twee dikke plakken cake naar ons toe.

Al smullend van dit cakeontbijt horen we haar verhaal. Met de twee herdershonden die in Duitsland zijn getraind, gaat ze, hobby, naar calamiteiten. “I was the first after Katrina entered!” Haar ene hond is goed in het vinden van nog levende mensen onder puinhopen en de ander weet vooral dode mensen te vinden. Voor het geheugen: Katrina was de storm die in 2005 aan land kwam in New Orleans en daarna nog andere zuidelijke staten heeft geteisterd. Ik ben bang voor honden dus ik ben al blij dat ik rustig kan blijven kletsen terwijl de Duitse herders me overal besnuffelen…

In een van haar open keukenkasten spot ik een leuk bordje met de tekst: ‘A day without wine is like a day without sunshine’. Als ik zeg dat dat ook mijn motto is, geeft ze me een kaart met alle interessante wineries van Virginia en zegt dat we met z’n vieren absoluut een winetrail moeten doen als we op de terugweg weer bij hen langs komen. 

Met enige moeite maken we ons los van het leuke gesprek met Cindy en rijden richting ‘New Bern’, een stadje aan de kust met veel historische huizen. Ik wist niet dat er ook veel Zwitsers onder de 16^e en 17^e eeuwse USA-gelukszoekers zijn geweest, maar bij alle oude huizen hangt zowel de USA als de Zwitserse vlag uit. De houten huizen zelf zijn echt schitterend. Twee verdiepingen en op de begane grond ruime veranda’s met schommelbanken…wat wil je nog meer om lekker uit te rusten?

New Bern

New Bern II

Na het nieuwe Bern gaat het mis: TomTom leidt ons een bos in. Een onverharde weg is op zich niet zo’n probleem, maar met de hoosbuien van nu en borden dat je hier alleen met een speciale pas door mag rijden en dat het verderop gevaarlijk wordt…, nee liever niet.

Wat nu? In de cockpit van onze camper ontstaat een hevige discussie: ik ben nog steeds blij dat ik vroeger padvinster ben geweest en weet welke richting we op moeten gaan om zonder dwaaltochten door duistere bossen toch bij de beoogde rustplek te komen. Maar ik ben absoluut geen ster in het overtuigen van andere mensen, laat staan mijn lief. En die heeft transportgenen...
Al met al komen we een uurtje later dan gepland aan bij de Country Golf Club in Jacksonville (North Carolina). We zijn lid geworden van een gratis-overnachten-bij-golfclubs-club en zijn benieuwd hoe dat werkt.

Het is al donker, maar er staan nog wel twee auto’s. We lopen om het gebouw heen en zien licht in de Pro-shop. Daar ontmoeten we Rick Morton, de man die Clemens eerder deze dag had gebeld met de vraag of we bij hem konden overnachten, en zijn zus Cindy (hé, een naamgenoot van onze vorige gastvrouw), plus nog drie andere golfers. Er hebben hier nog nooit andere camperaars overnacht, maar ‘no problem’, we kunnen gerust op het parkeerterrein blijven staan vannacht. Of we nog iets nodig hebben? “I’d liked a beer.’ zegt Clemens en hij mag de lekkerste uitzoeken in de koelvitrines achter in de zaak. 

Van vermoeidheid sputter ik eerst dat ik geen bier of eigenlijk niks hoef om daarna te vertellen dat ik een wijnliefhebber ben. Cindy komt acuut overeind en neemt me door donkere gangen mee naar koelruimte. In een grote ronde box zitten wel dertig flessen wijn, waarvan sommige open. Cindy houdt een ijskoude Californische Pinot Noir omhoog: “You like this?” Ja, prima. Dan zoekt ze een glas en vindt een plastic beker. “Oké?” “Oké!” Voor we ons weer bij de heren voegen wil ze nog het merk weten van mijn bril: “Nice glasses!” “Face a face. It’s a French brand. And Bocca is the type.” Ze zet ‘m op, staat haar goed.

Terug in de Pro-shop willen ze weten wat voor werk wij hebben gedaan. Clemens vertelt over zijn lange loopbaan bij de Psychiatrische Crisisdienst en ik over onderwijs plus marketing management bij een ‘Health Insurance Company’. Dat brengt het gesprek natuurlijk gelijk op Obamacare en de twijfels die zij hebben: het wordt onbetaalbaar want mensen die nooit verzekerd waren maken er nu enorm gebruik van! Klinkt logisch, maar klopt het ook? Geen idee…
Een paar minuten later nemen we afscheid: of we morgen spelen? Hmmm, de baan is kletsnat vertelden ze zelf, dus, nee, die kans is erg klein…

Clemens had zijn biertje al afgerekend. 

En wat kost de wijn? “It’s from the house!” Lief van haar.