Een lange rit door de regen...

Of we de ganzen hadden gehoord? Jazeker twee keer zelfs. “Kom even binnen dan kun je ze zien.” En ja hoor, midden in het meer dobbert een enorme groep ganzen. Geen idee of ‘groep’ het juiste woord is, maar zeker geen ‘kudde’ of ‘school’. ‘Vlucht’ misschien? Maar ze vliegen niet, ze dobberen dicht op elkaar gepakt in het grijze water…

Niet alleen het water is grijs, de lucht ook en het regent flink. Toch rijden we vrolijk de highway op na een heuse hug van Paulet. En, nee, we hebben Danny niet gehoord om half vijf vanochtend. Danny is nu vrachtwagenchaffeur en gaat elke dag vroeg op pad.  Hij zat in de makelaardij, maar sinds de crisis…Ja, dat snappen we.
Gisteravond liet Paulet me een foto's van haar man zien tijdens optredens als clown in Shrinerhospitals. Dat zijn ziekenhuizen waar kinderen met orthopedische problemen en/of brandwonden gratis worden behandeld. Danny is een mason (vrijmetselaar) en een shriner: “I love it!”

Samen trekken ze er voortdurend op uit: elk op een eigen motor met een soort vouwcamper er achter. Als ik de mooie foto’s bekijk van een ruime slaapkamer, een aanpalende douche en een soort serre-achtige voortent vraag ik: “En waar kook je dan?” “Koken? Ik kook nooit als we op pad zijn. Dan heb ik ook vakantie!” Da’s nog eens een prijzenwaardig standpunt. Danny heeft en passant een prachtige route voor ons samengesteld: dicht langs de oostkust met minimale miles over highways. Met veel dank lopen we terug naar ons campertje en slapen lekker in de open lucht. Letterlijk een verademing na die zeven airconachten…

Op de weg naar het zuiden denk je in Engeland te rijden: Cambridge, Easton, Nordfolk, Suffolk, etc. etc. We stoppen in Salisbury bij een Starbucks: dubbele espresso en even een nieuw bericht plaatsen op m’n blog,. De zes GB van ons internetabonnement vliegen er door terwijl ik nog geen krant heb gelezen…

Eerste deel van de brug

De tweede tunnel onder water

Uitzicht op het laatste deel van de brug

Houten pier

“You will really enjoy the Chesapaeke Bridge and Tunnel!” Dat heeft Danny al aangekondigd en ondanks het sombere weer is het inderdaad spectaculair. Je rijdt over een lange brug, die het water induikt -de eerste tunnel- weer boven komt en mijlen verder opnieuw onder de waterspiegel verdwijnt. Er is een brug voor het verkeer van noord naar zuid en een voor de tegenovergestelde richting. In de tunnels komen de wegen samen. Vlak na de tweede tunnel zit een mini-informatiecentrum met een uitgebreide souvenierswinkel annex restaurant. Het laatste deel van deze indrukwekkende, ruim 28 km lange verbinding tussen Maryland en Virginia is sinds april 1999 operationeel. Brug en tunnels hebben samen $ 450.000.000 gekost en, mind you,  ’No Local, State of Federal Tax Money Used’. 

We lopen wat rond en ontwaren drie grote containerschepen aan de kant van de Atlantische oceaan die richting de tweede tunnel varen. Op de houten pier, aan de andere kant, zijn twee mannen aan het vissen. Aan de zijkant van de pier hangen gootsteenbakken met kranen die het water oppompen. Daar kun je de gevangen vis even in spoelen. De bakken zijn van binnen een beetje rood…

Vandaag lukt het niet om voor het donker op onze plek van bestemming te zijn. Niet zo erg, want onze gastheer en zijn vrouw, Kent en Cindy, zouden pas tegen zessen terug zijn van Christmas-shopping. Naast hun eigen camper, twee keer zo lang als die van ons, is een mooie, waterpas aangelegde grindplek.

Ze komen later nog even langs om kennis te maken en vertellen onder andere dat ze 127 hectare bos- en landbouwgrond exploiteren. We kunnen morgen water bij hen tanken en zijn van harte welkom voor een kop koffie.

Het regent niet meer constant. In plaats daarvan worden we getrakteerd op hevige buien. Tegen bedtijd

is het droog en daardoor vergeten we de dakluiken in de keuken en in het toilet goed te sluiten…