Leuk verhaal voor onze calamiteitensnoepers, maar misschien ook niet…

“Gossh, als we nu door Europa zouden trekken, dan wist ik het wel!!” “Ja, dan gingen we regelrecht richting huis!!!” Wat is er aan de hand?! Wel, behalve de hitte kunnen we definitief niet meer douchen of het toilet doorspoelen. De afgelopen weken viel de waterpomp regelmatig uit, maar dat lag niet aan de pomp zelf of aan de zekering van de pomp, want als mijn lief wat duwde tegen het kastje met zekeringen, wilden de kranen nog wel eens wat water geven. Nu niet meer. Voordeel is wel dat de display voor alle elektra eindelijk is gestopt met kortsluitingswaarschuwingen.

Eindelijk, want half mei hebben we Kitty en Brian ontmoet. Zij wonen in Durango, Colorado. Brian is de man die altijd de elektronica voor de Spaceshuttles heeft gedaan. Hij en Clemens hebben in verband met de kortsluitingswaarschuwingen het hele elektronische circuit doorgenomen. Maar als we geen Mac’s of een tandenborstel opladen bij een draaiende motor lijkt er niks aan de hand. Brian’s conclusie: “Ik denk dat het jullie moederbord is. Cross your fingers dat er niet echt functies uitvallen.” Later hebben we ook nog gemaild met de Nederlandse dealer van onze La Strada, en zij vermoedt hetzelfde. Nu is de aansturing van de waterpomp er dus écht mee gestopt.

Volle bak op Hocking Hills

En wat dan? We staan sinds de donderdag 1 september op Hocking Hills State Park. Veel later moet je ook niet aankomen, want op Labor Day, het eerste weekend van september dat het einde van de zomer inluidt, gaat iedereen er op uit. Is het erg dat we nu wat langer op een campground moeten staan? Nee, niet echt. We zijn ook best een beetje moe en we zijn het helemaal met elkaar eens: “We kunnen beter nu alvast bijkomen dan straks thuis inkakken.”

De opvouwbare tent van onze lieve overburen

Schuin tegenover ons staan Jim (ex militair), Rachel en hun zoon Tom, een zesentwintigjarige man met Down. Zij hebben een kleine caravan die je voor en achter uit kunt schuiven. Vrijdagavond raken we uitgebreid met hen aan de klets en leren we een nieuw woord als we met z’n vieren kijken naar alle enorme campers die rondom arriveren: “We call this glamping.” “Got it: glossy camping?” “Yes! Has nothing to do with camping. It’s just showing.”

Zaterdag eind van de middag rijden we met diezelfde Jim in hoog tempo naar de Eerste Hulp in Logan, het dichtstbijzijnde stadje. Clemens nam een slok van z’n wijntje en zag niet dat er inmiddels een wesp in z’n glas was gedoken. “Arghhh!” Een beet in z’n bovenlip die in no time enorm opzwelt is ook volgens Randa, een andere buurvrouw met kennis van zaken, genoeg aanleiding om even een dokter te raadplegen: “Om zeker te weten dat de angel er uit is en om stevige antihistaminepillen te krijgen!” We vissen snel het koude gelcompres uit de vriezer, grissen t-shirts tevoorschijn en klimmen in de klaarstaande pick-up…

De Eerste Hulpprocedure lijkt als twee druppels water op die in Casa Grande waar ik 24 april langs moest: eerst een half uur administratief gedoe en25% discount als je gelijk betaald maar in dit geval wel een arts die drie verschillende medicijnen voorschrijft, inclusief een dikke week prednison…

Op de terugrit discussiëren we met Jim over het, blijkbaar wereldwijde ‘medicinaal-farmaceutisch-complex’: waarom schrijft de arts Clemens zoveel medicijnen voor? Jim weet daar ook alles van want hij heeft de afgelopen twintig jaar bijna constant in ziekenhuizen doorgebracht vanwege colonproblemen. Hij vertelt trots dat hij gister voor het eerst met z’n stoma heeft gezwommen!

...wel een film gemist in de openluchtbios

 De Ataraxpil die mijn lief van de verpleegkundige op de EC krijgt werkt goed: geen kriebels en geen jeuk, de zwelling lijkt niet meer groter te worden, en, het allerbelangrijkste, weer in de camper valt hij als een blok in slaap.