Zoeken in deze blog

dinsdag 6 september 2016

Corn Hole, Red Roses & Pecan Butter

We staan nog steeds op Hocking Hill State Park en we zitten beiden lekker in de schaduw van de camper te rommelen op onze Mac’s. Bij mij zijn alle ingekomen berichten bijvoorbeeld plotseling in de prullenmand beland. Kost me dik drie uur om dat te corrigeren, zonder dat ik kan checken of het echt is gelukt…

“Wat hoor ik toch steeds?” vraag ik als ik even iets anders doe, namelijk de badkamer poetsen, ook al kunnen we de douche niet meer gebruiken… “Dat zijn de buren, het is een soort werpspel.”
UItgepoetst en nieuwsgierig loop ik naar hen toe. “We spelen ‘Corn Hole’. Je probeert vier vierkante zakjes gevuld met corn in dat ronde gat van het groene bord bij de tegenpartij te krijgen. Lukt dat, dan heb je drie punten, blijft je zakje op het bord liggen, is dat goed voor één punt. Gooi je naast het bord of gooi je te hard en glijdt je zakje over het bord heen: nul punten.” En je speelt minimaal met z’n vieren, begrijp ik.



Spelletje Corn Hole, leuk!
Randa biedt met gelijk haar plaats aan en ik speel dan een paar rondes met Adam, haar zoon, die politicologie studeert. We spelen tegen Randa’s vriend en haar dochter. Ik vind het echt een leuk spel! Doet me denken aan m’n favoriete jeux-de-boules, beetje dezelfde techniek… 
Helaas komt het er niet meer van om het nog uitgebreid over Adam’s studie en de politieke situatie hier in de USA te hebben, want eerst geeft Clemens een seintje dat we kunnen eten en daarna zijn Adam en z’n zus vertrokken. Logisch, want morgen is het weer studeren geblazen.


...rode rozen gekregen...
Een paar dagen later, we zijn dan nog een van de weinige gasten, raak ik in gesprek met een van de mannen die de vuurplaatsen leegt en rommel opruimt. “En we zorgen ook voor de openluchtfilms op zaterdagavond.” Nog geen drie minuten na ons gesprek komt hij terug: “Would you like some red roses?” Hij vond een hele bos rode rozen in de struiken achter de site van onze buren! “Well, nice! Thank you!”


Luisterrijke interieur van Zaharakos, Columbus (Indiana)
Wie dacht pas ook al weer dat ik geen ‘Nee’ kon zeggen? Oh ja, dat was Wilma, die al vijftig jaar in Zaharakos werkt. Zaharakos (www.zaharakos.com) is de beroemde Art Deco ijssalon in Columbus (Indiana) waar we een weekje geleden op onze architectonische wandeling langs liepen en door Wilma naar binnen werden geloodst om écht even wat ijs te proeven. 
Zij gaf mij een flinke lepel ‘Pecan Butter’ en ik riep: “How did you know I like ‘Pecan Butter?!” Waarop Wilma zei: “Wel ik schat jou in als een typje dat moeilijk ‘nee’ kan zeggen.”

Geen opmerkingen:

Een reactie posten