We staan nog
steeds op Hocking Hill State Park en we
zitten beiden lekker in de schaduw van de camper te rommelen op onze Mac’s. Bij
mij zijn alle ingekomen berichten bijvoorbeeld plotseling in de prullenmand
beland. Kost me dik drie uur om dat te corrigeren, zonder dat ik kan checken of
het echt is gelukt…
“Wat hoor ik
toch steeds?” vraag ik als ik even iets anders doe, namelijk de badkamer poetsen,
ook al kunnen we de douche niet meer gebruiken… “Dat zijn de buren, het is een
soort werpspel.”
UItgepoetst
en nieuwsgierig loop ik naar hen toe. “We spelen ‘Corn Hole’. Je probeert vier
vierkante zakjes gevuld met corn in dat ronde gat van het groene bord bij de
tegenpartij te krijgen. Lukt dat, dan heb je drie punten, blijft je zakje op
het bord liggen, is dat goed voor één punt. Gooi je naast het bord of gooi je
te hard en glijdt je zakje over het bord heen: nul punten.” En je speelt
minimaal met z’n vieren, begrijp ik.
![]() |
Spelletje Corn Hole, leuk! |
Randa biedt
met gelijk haar plaats aan en ik speel dan een paar rondes met Adam, haar zoon,
die politicologie studeert. We spelen tegen Randa’s vriend en haar dochter. Ik
vind het echt een leuk spel! Doet me denken aan m’n favoriete jeux-de-boules, beetje dezelfde techniek…
Helaas komt
het er niet meer van om het nog uitgebreid over Adam’s studie en de politieke
situatie hier in de USA te hebben, want eerst geeft Clemens een seintje dat we
kunnen eten en daarna zijn Adam en z’n zus vertrokken. Logisch, want morgen is
het weer studeren geblazen.
![]() |
...rode rozen gekregen... |
Een paar dagen
later, we zijn dan nog een van de weinige gasten, raak ik in gesprek met een
van de mannen die de vuurplaatsen leegt en rommel opruimt. “En we zorgen ook
voor de openluchtfilms op zaterdagavond.” Nog geen drie minuten na ons gesprek
komt hij terug: “Would you like some red roses?” Hij vond een hele bos rode rozen
in de struiken achter de site van onze buren! “Well, nice! Thank you!”
![]() |
Luisterrijke interieur van Zaharakos, Columbus (Indiana) |
Wie dacht pas ook al weer dat ik geen ‘Nee’ kon zeggen? Oh ja, dat was Wilma, die al
vijftig jaar in Zaharakos werkt. Zaharakos (www.zaharakos.com) is de beroemde Art
Deco ijssalon in Columbus (Indiana) waar we een weekje geleden op onze
architectonische wandeling langs liepen en door Wilma naar binnen werden
geloodst om écht even wat ijs te proeven.
Zij gaf mij een flinke lepel ‘Pecan Butter’
en ik riep: “How did you know I like ‘Pecan Butter?!” Waarop Wilma zei: “Wel ik
schat jou in als een typje dat moeilijk ‘nee’ kan zeggen.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten